Cloud Atlas Revisited

Το Σάββατο που μας πέρασε (24/11/2012) είδα με φίλους στο σινεμά την ταινία Cloud Atlas. Αμφιλεγόμενα τα σχόλια μεταξύ της παρέας, η ταινία εμένα μου άρεσε, αρχικά εικαστικά, αλλά και εννοιολογικά γιατί βρίσκω την ιδέα ότι τα “πάντα είναι συνδεδεμένα” ιδιαίτερα όμορφη και ελκυστική, ακόμη και ως ατομική και κοινωνική κοσμοθεωρία.

Όπως πιθανόν γνωρίζετε τον τελευταίο χρόνο έμενα στη Βιέννη. Λίγο διάστημα πριν φύγω για τη Βιέννη είχα φάει ένα μικρό “κόλλημα” με τη μαθηματική λογική που είναι πολύ κοντά στη φιλοσοφική λογική, αναπ΄τυχθηκε κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα, και εξετάζει κυρίως τη φύση και τα όρια της ανθρώπινης γλώσσας. Μία ιδιαίτερη φυσιογνωμία των ανθρώπων που ασχολήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα με ακριβώς αυτό τον τομέα της φιλοσοφίας, είναι και ο Ludwig Wittgenstein, κορυφαίος φιλόσοφος που επηρέασε την εξέλιξη της φιλοσοφίας καθοριστικά (βλέπε Kurt Gödel, Allan Turing κλπ). Αν σας ενδιαφέρει να μελετήσετε την σπουδαία ιστορία αυτών των ανθρώπων και τον αγώνας τους ουσιαστικά για την εξεύρεση των ορίων της ανθρώπινης σκέψης, ο καλύτερος ίσως τρόπος είναι το βιβλίο (σε μορφή comics) των Απόστολου Δοξιάδη & Χρίστου Παπαδημητρίου Logicomix. Πραγματικά αξίζει να μελετήσετε το έργο του, όσο είναι δυνατόν να καταλαβετε (λέγεται ότι ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο κατανόησαν πλήρως το έργο του), αλλά κυρίως την βαθιά ανθρώπινη ιστορία αυτού του φιλοσόφου αλλά κυρίως μεγάλου ανθρώπου (έχει γίνει και θεατροποιημένη ταινία). Αυτό που έχει σημασία για τη μικρή μου ιστορία, ήταν ότι απο όλους τους φιλοσόφους της γενιάς του Wittgenstein, έτρεφα μία ιδιαίτερη “συμπάθεια” προς αυτόν τον άνθρωπο, ανεξήγητη ίσως, ίσως και γοητευμένος από τις ιδέες του περί γλώσσας (Θεωρίας της Απεικονιστικότητας της Γλώσσας, ή «Θεωρία της Λογικής Αναπαράστασης» όπως την ονόμαζε ο ίδιος), μία καταπληκτική θεωρία που αξίζει να μελετήσετε, αν μπόρεσα ποτέ να την καταλάβω σε όλη της την έκταση, έχω αμφιβολίες γι’ αυτό.

Τώρα θα αρχίζετε να βαριέστε και να σκέφτεστε “Μιχάλη, μας πρήζεις, τι σχέση έχει το cloud Atlas με όλο αυτό?”. Δείτε λοιπόν τώρα μία σύνδεση που ίσως είναι απλή αλλά εμένα προσωπικά μου φάνηκε φανταστική. Φεύγω λοιπόν στη Βιέννη με αυτό το μικρό κόλλημα και μετά από ένα μήνα αναζήτησης βρίσκω αυτό το σπίτι κοντά στο πολυτεχνείο το οποίο αν και μικρό φαινόταν τέλειο για ένα εργένη ως εμένα. Αφού λοιπόν έμεινα κανα δύο μήνες στο σπίτι μία μέρα μου λέει η σπιτονοικοκυρά, “κρίμα, αυτό το σπίτι ήταν το παλάτι Wittgenstein και έγινε μετά το παγκόσμιο πόλεμο μία απλή πολυκατοικία”. Η σύμπτωση μου έκοψε τα πόδια! Η οικογένεια Wittgenstein (και ο ίδιος ο φιλόσοφος γεννήθηκε και έζησε εκεί αρκετά χρόνια) στο ίδιο ακριβώς μέρος που ζούσα και εγώ τώρα. Φυσικά πήγα στη βιβλιοθήκη και το επιβεβαίωσα, Argentinierstrasse 16, το μέρος όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο Wittgenstein ήταν η διεύθυνση του σπιτιού μου! Αρχισα να γελάω μόνος μου με την πιθανότητα μίας τέτοιας σύμπτωσης. Άρχισα να διαβάζω ξανά το έργο του, όσο μπορούσα… Τώρα θα μου πείτε, εντάξει ρε στη Βιέννη πήγες, υπήρχε μία σχετική πιθανότητα να συμβεί. Συνεχίζω. Μετά από μερικούς μήνες από αυτό το περιστατικό σε μία συνάντηση με τον καθηγητή που επέβλεψε το διδακτορικό μου, έμαθα ότι η δική του επιβλέπων ήταν “πνευματική εγγονή” του Wittgenstein, δηλαδή η επιβλέπουσα της ήταν μαθήτρια του Wittgenstein (που δούλεψε παρεπιμτόντως για πολλά χρόνια στο Cambridge), κάτι που εμένα με έκανε (πνευματικώς) τρισέγγονο του (και φυσικά τρανό παράδειγμα της πνευματικής έκπτωσης από γενιά σε γενιά…)!

Είναι όλα αυτά τυχαία? Ή είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σε αυτό τον κόσμο σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όπως υπονοείται σαφώς στην ταινία Cloud Atlas? Μήπως απλά πρέπει να είμαστε πιο “ανοιχτοί” σε όλους τους ανθρώπους, αλλά και σε κίνηση και εγρήγορση, έτοιμοι να αναγνωρίσουμε και εκτιμήσουμε θετικά αυτές τις συνδέσεις? Ήταν οι ιδέες του Wittgenstein που με “συνέδεσαν” μαζί του? Ή μήπως τα βιβλία του Betrand Russel (o Russel είναι αυτός που έφερε τον Wittgenstein στο Cambridge) που ο καθηγητής μου ως πρωτοετή διδακτορικό φοιτητή μου συνέστησε να μελετήσω και ήταν στραμπούληγμα του μυαλού σε ένα ατελείωτο συλλογισμό 70 σελιδων για τον αν η καρέκλα είναι καρέκλα (χωρίς ποτέ να συζητήσουμε το παραμικρό για Wittgenstein). Ή μήπως απλά η επαφή στο “ίδιο” σπίτι στη Βιέννη. Ή όλα αυτά μαζί με άλλα που δεν μπορώ τώρα να αναγνωρίσω , και το πιθανότερο ποτέ δεν θα αναγνωρίσω?

Τελικά είμαστε μόνοι σε αυτόν το κόσμο ή είμαστε (μόνοι) μαζί με όλους τους άλλους?

ΥΓ: Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει. (ακροτελευταια φράση του περίφημου έργου του Wittgenstein, Tractatus Logico-Philosophicus)

Advertisements

Αν ψήφιζα

Γεια σας φίλοι μου, δυστυχώς δε θα ψηφίσω (βρίσκομαι στο εξωτερικό), θα ήθελα όμως να σας στείλω ένα πολύ σύντομο μήνυμα σχετικά με τις εκλογές (μήπως και συμφωνήσετε με τις σκέψεις μου και έτσι έμμεσα σας επηρεάσω, να είμαστε αληθινοί πάνω από όλα 🙂  ).

Είναι βέβαιο ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν τεράστια ευθύνη για το σημερινό κατάντημα και πλέον αδιέξοδο της χώρας. Γονάτισαν και τους Έλληνες και την Ελλάδα. Σε καμία περίπτωση δε πρέπει να ψηφιστούν, έστω και αν οι ώρες είναι κρίσιμες. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος και δεν αρμόζει στους ανθρώπους.

Για το ΣΥΡΙΖΑ τώρα. Οι άνθρωποι, με όση συμπάθεια και κατανόηση και αν προσπάθησα να δω το εγχείρημα τους, είναι ΤΕΛΕΙΩΣ γελοίοι και τελικά επικίνδυνοι. Αυτό που κάνουν είναι πολιτική αλητεία πάνω στον μισοπεθαμένο και γονατισμένο Έλληνα. Πιστεύω δεν έχουν άσχημα κίνητρα, απλά το να είσαι ψευτοαριστερός επί πολλά χρόνια καταστρέφει και την υγιή σκέψη και το υγιές συναίσθημα. Επιπλέον θέλω να τονίσω ότι επί πολλά χρόνια ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ (τρανταχτό παράδειγμα τα πανεπιστήμια, ΔΕΚΟ κλπ) και μάλιστα μη θεσμικά μέσα από τον ανερμάτιστο συνδικαλισμό πολυτελείας αλλά και άλλες εξωθεσμικές μεθόδους (συστηματικό μπάχαλο παντού). Είναι βέβαιο για όποιον σκέπτεται ανοιχτά πως θα δει ότι έχουν σημαντικό ποσοστό ευθύνης για το σημερινό χάος.

Αν ψήφιζα, θα ψήφιζα και πάλι Δράση (Δημιουργία ξανά). Έχει πραγματική Ευρωπαϊκή κουλτούρα και μεταρρυθμιστική ατζέντα.  Σας καλώ να πάψουμε να είμαστε τόσο συντηρητικοί και να μας φοβίζει η λέξη μεταρρύθμιση. Πραγματικά τη χρειαζόμαστε. Όσο και αν προσπαθούν να σας πείσουν για το αντίθετο, το πρόβλημα της χώρας μας είναι ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ και σχετίζεται κυρίως με τις δομές της οικονομίας μας, με το πολιτικό μας σύστημα, και φυσικά τελικά είναι πρόβλημα πολιτισμού και παιδείας. Μην έχετε καμία αμφιβολία. Η Ευρώπη με όλα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει θα ξανασταθεί σύντομα στα πόδια της και θα συνεχίσει να δημιουργεί κοινωνικά δίκαιη ζωή για όλους του πολίτες της, με ευημερία και απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Εμείς, η Ελλάδα μας, αν δεν βελτιωθούμε εσωτερικά και κυρίως αν δεν αποφασίσουμε ότι είμαστε πραγματικοί Έλληνες αλλά και πραγματικοί Ευρωπαίοι, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα σύντομα. Γιατί σήμερα δεν είμαστε ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο.

Ψηφίστε Δράση (Δημιουργία ξανά) και με την καρδιά και με το μυαλό. Και μόνο το γεγονός ότι ο Μάνος ουσιαστικά εκδιώχθηκε και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να σας κάνει να σκεφτείτε ότι ο άνθρωπος αυτός αλλά και δεκάδες άλλοι νέοι και δημιουργικοί άνθρωποι που απαρτίζουν αυτή την πολιτική κίνηση αξίζουν τη ψήφο σας. Ένα απλό παράδειγμα. Είναι το μοναδικό κόμμα σε αυτές τις εκλογές που έκανε την μοναδική αριστερή-κομμουνιστική πρόταση που αν εφαρμοστεί θα οδηγήσει σε ίδια σύνταξη για όλους (π.χ. στον πρόεδρο του Αρείου Πάγου και ένα οικοδόμο) αλλά επίσης θα αυξήσει τους μισθούς και θα μειώσει το κόστος των επιχειρήσεων με προφανή συνέπεια τη μείωση της ανεργίας. Απλή και Κοινή Λογική χρειάζεται αυτή η χώρα και πολιτικούς με ηθική, γνώση, φαντασία και φυσικά αρχίδια.  Δώστε τη δυνατότητα σε μία υγιή φωνή να υπάρξει μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Τη χρειαζόμαστε ως πολίτες, τη χρειάζεται η Ελλάδα.

Ελπίζω να ήμουν χρήσιμος, νομίζω πως ήμουν σύντομος με δεδομένη τη κρισιμότητα της κατάστασης.

Σας χαιρετώ όλους,

Μ

Χάρυ Τσίπρας Πότερ

Δεν είναι απορίας άξιο γιατί το σύστημα των ΜΜΕ υπεραντιδρά στο γεγονός της καλής εκλογικής επίδοσης του ΣΥΡΙΖΑ, οι δημοσιογράφοι άλλωστε είναι εθισμένοι και τρέφονται με καθετί νέο που μπορεί να ανανεώσει το ενδιαφέρον ενός πολιτικού τσίρκου στο οποίο παίζουν το ρόλο του κονφερανσιέ ή ακόμη χειρότερα του νταβατζή. Ούτε είναι άξιο απορίας η υπεραντίδραση των Ελληνικών πολιτικών δυνάμεων μπροστά στο 17% του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει χάλασε το σικέ παιχνίδι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά ένα τέτοιο ποσοστό δεν ήταν και δύσκολο να επιτευχθεί. Ήταν βέβαιο πως η λαϊκίστικη και οπορτουνιστική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ θα έβρισκε ευήκοα ώτα σε ένα κόσμο που υπέφερε πολλά από τη 40χρονη λαίλαπα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και επιπλέον έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση για το μέλλον. Άσε που τώρα τελευταία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έπαψαν να τον «δωροδοκούν» οπότε ευκολότερο να τους στρέψει την πλάτη.

Αυτό που είναι απορίας άξιο είναι ότι πολλοί πολίτες έχουν προσδοκίες από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς αγαπητέ αγανακτισμένε ή απελπισμένε συμπολίτη, αντίθετα με το μάρκετινγκ και τη μόδα, στην οικονομία, όπου οδηγεί η λελογισμένη δράση και όχι η αυτό-εξαπάτηση, η λέξη νέο δε σημαίνει απαραίτητα κάτι θετικό. Τι εννοώ? Κάθισα με προσοχή και καλή πίστη να παρακολουθήσω. Οι προτάσεις και το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, ανύπαρκτα μέχρι χθες, τώρα αρχίζουν να σχηματίζονται και πραγματικά με έκαναν να απορήσω από την προχειρότητας τους, την κοινοτυπία τους, τη μονολιθικότητας τους, το μίσος προς τη δημιουργία και την παραγωγή. Τα γνωστά κλισέ «θα φορολογήσουμε τους τραπεζίτες που πίνουν το αίμα του κόσμου». Δυστυχώς με αυτό τον τρόπο ως μαθητεύομενοι Χάρυ Πότερ έρχονται να κυβερνήσουν σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της Ελλάδας.

Βέβαια παραμένω ρεαλιστής. Νομίζω πως τα πράγματα είναι αρκετά πιο πιθανόν να εξελιχθούν ως εξής. Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και η συστηματική πολιτική αλητεία του κου Τσίπρα προσβάλει σχεδόν όλα τα Ευρωπαϊκά κεκτημένα και την λογική της οικονομίας και αναπόφευκτα πάρα πολύ σύντομα θα “συναντηθεί” με αυτό το γεγονός (όπως συναντήθηκε με την πραγματική οικονομία η διακυβέρνηση τύπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Μόνο που σε αυτή τη συνάντηση ο κος Τσίπρας δε θα έχει απέναντι του την Ελληνική δημοσιογραφία ή το πολιτικό κατεστημένο που χάιδεψε τον λαϊκισμό αυτό (μαζί παίζαν το παιχνίδι άλλωστε), αλλά θα έχει απέναντι του τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και σοβαρούς πολιτικούς (μας τα έχουν πρήξει στην Ελλάδα με την αλλαγή Ολάντ, ελάχιστη σχέση έχει αυτό με την Ελληνική υπόθεση μας και αυτά που λεει ο Ολάντ με αυτά που λεει ο Τσίπρας) που απλά θα τον επαναφέρουν από το πολιτικό big-brother reality που συστηματικά στήνει εδώ και χρόνια στην πραγματικότητα.

Και τότε ο κος Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως παθαίνουν όλοι αυτοί που βγαίνουν από reality τύπου big brother και επιστρέφουν στην πραγματικότητα θα εμφανίζονται σε καφενεία της επαρχίας για να βγάλουν το μεροκάματο. Δυστυχώς όμως μέχρι να συμβεί αυτό στην Ελλάδα η ανεργία θα έχει αυξηθεί, θα υπάρχει  περισσότερη ύφεση, η αξιοπιστία θα έχει μηδενιστεί, το νέο μας νόμισμα θα είναι το παλιό, και ακόμη χειρότερα η αναζήτηση και η πίστη του κόσμου για την κοινωνική ρεαλιστική αριστερά θα έχει μηδενιστεί.

Τι σκέπτομαι: πολιτική παιδεία

Τι σκέπτομαι? Λοιπόν για να σας τσιτώσω λίγο θα το πω ακριβώς όπως το σκέπτομαι: “Καλά που δε ψήφισα το κόμμα που με συνέφερε να ψηφίσω στις εκλογές του 2009, αλλά ψήφισα αυτό που θεωρούσα καλύτερο για τη χώρα μου, γιατί ήξερα ότι υπάρχουν πολλά κορόιδα (αυτο-λογοκρίνομαι σε αυτό το σημείο το σημειώνω 🙂 ) που πίστεψαν ότι ‘λεφτά υπάρχουν’ και ψήφισαν ξανά το κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων (και είναι έτοιμοι να το ξανακάνουν με άλλο δράστη αυτή τη φορά όμως). Ετσι και εγώ έχω τη συνείδηση μου ήσυχη 🙂 αλλά και ξέρω ότι ως δημόσιος υπάλληλος θα έχω την, καλύτερη δυνατή, μεταχείριση.

Και μη μου πείτε για κανένα Τσίπρα που ζητούσε να διοριστούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι πριν τις εκλογές, αυτός είναι εντελώς για δέσιμο. Και επίσης μη μου πείτε για το τι έχουν υποστεί οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί δε θα σας πιστέψω, καλό είναι να αναλογιστείτε πρώτα τι έχουν υποστεί οι υπόλοιποι (δεν υπάρχει ο κόσμος χωρίς σύγκριση αγαπητοί μου, Αριστοτέλης 2400 χρόνια πριν).

Καληνύχτα Έλληνα με τη σχεδόν μηδενική σου πολιτική παιδεία (οι παρόντες εξαιρούνται εννοείται, εγώ τον αναγνώστη τον τιμώ). Σημείωση: είμαι, ναι και εγώ, ένας ακόμη δημόσιος υπάλληλος.

Θεσσαλονίκη vs Βιέννη

Γειά χαρά σε όλους από τη Βιεννη! Τελικά αυτή η πόλη είναι πανέμορφη. Στη δουλειά όλα είναι τέλεια. Αμα δείτε εργασιακό περιβάλλον στο IRF θα κουφαθείτε. Θα βάλω φωτογραφίες κάποια στιγμή.

Το πιο σημαντικό είναι πως διαπιστώνω (ξανά) πως είναι πολύ σημαντικό για ένα άνθρωπο να ταξιδεύει, ειδικά για επιστημονικούς λόγους. Μέσα σε λίγες μέρες έχω μάθει τόσα νέα πράγματα και έχω κάνει update σε παλαιότερα, που στην Ελλάδα ούτε κατα διάνοια θα συνέβαινε. Άρα τελικά ήταν η σωστή απόφαση. Αυτό έχω να πω, ειδικά στους νεότερους. Ταξιδέψτε να ανοίξουν τα μάτια σας, γιατί μας έχουν πρήξει με το "μεγαλείο" της Ελλάδας, και ότι είναι το καλύτερο μέρος στο κόσμο κλπ, ενώ αλλού ο κόσμος "πετάει" και ζει πιο ποιοτικά (όχι παντού, πάντως εδώ στη Βιέννη σίγουρα). 

Χαιρετισμούς

ΥΓ: τις πρώτες μέρες νόμιζα ότι είμαι εξαιρετικά τυχερός με τις δημόσιες συγκοινωνίες. Πήγαινα στη στάση και τσουπ το λεωφορείο ερχόταν λες και περίμενε εμένα. Μετά ανακάλυψα ότι τις περισσότερες ώρες έχει λεωφορεία κάθε 3′ ή 5′ λεπτά :). 

μ… εις την ν

Τα μάθατε τα νέα? Η διδασκαλία της Ισπανικής εισάγεται (μετά τα Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και τα Αγγλικά φυσικά) ως πέμπτη ξένη γλώσσα για διδασκαλία σε γυμνάσια, λύκεια αλλά και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση(δείτε π.χ. ένα σχετικό άρθρο). Η μ… εις την ν λέω εγώ (η νιοστή δύναμη εξηγείται παρακάτω, υπομονή), ένα ακόμη τρανταχτό παράδειγμα του τρελού κατήφορου που έχει πάρει η παιδεία (και η κοινωνίας μας κατ’ επέκταση). Φαινομενικά πολύ μικρό το γεγονός και πως σχετίζεται με τα χάλια της παιδεία μας θα μου πείτε. Με λίγα λόγια πόσο θέλεις να μας τρελάνεις ρε Μιχάλη?

 

Κι όμως μια πιο προσεκτική ανάγνωση και μία λογική αναγωγή δείχνει ένα ακόμη τρανταχτό παράδειγμα πως η παιδεία στην Ελλάδα δεν χτίζεται σύμφωνα με την λογική και τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και της οικονομίας, αλλά με βάση τα μικροσυμφέροντα (μικρών) οργανωμένων ομάδων ολίγων ατόμων που έχουν τον τρόπο να προωθούν τις ανάγκες τους. Έχουν φλομώσει τους μαθητές στο γυμνάσιο και το λύκειο ένα σωρό τριτεύοντα γνωστικά αντικείμενα (είτε από ιδεοληψίες, π.χ. αρχαία Ελληνικά) μέχρι και ισπανικά, απλά για να έχουν όλοι (όχι οι μαθητές φυσικά αλλά οι υπερ-υπεράριθμοι απόφοιτοι των πανεπιστημίων) κάποια επαγγελματική διέξοδο. Βλέπεις τους καημένους τους μαθητές να τρέχουν σαν τρελοί από το πρωί μέχρι το βράδυ και στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα να είναι ένα τεράστιο πασάλειμμα πληροφοριών (όχι γνώσεων) από εδώ και από εκεί. Και φυσικά πάντοτε υπάρχουν οι βουλευτές κάθε είδους που τρέχουν πρόθυμα να προσφέρουν εκδούλευση, να κάνουν καμία επερώτηση στη βουλή για να υποστηρίξουν το "δίκαιο" αίτημα των πτυχιούχων της ισπανικής φιλολογίας (στο συγκεκριμένο παράδειγμα). Κάντε μία αναζήτηση να δείτε πόσες σχετικές επερωτήσεις έχουν γίνει και από πόσους βουλευτές (φυσικά, ότι μπορέσουμε και πάρουμε από τη πίτα των ψηφοφόρων). Αντί να δουν πως θα περιορίσουν τον υπερβολικό αριθμό των ξένων γλωσσών και άλλων τριτευόντων μαθημάτων (που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να διδάσκονται μόνο σε ειδικά σχολεία κατά τη γνώμη μου), προσθέτουν ένα ακόμη μάθημα από αυτά που είναι γνωστά στους μαθητές, από την εποχή μου ακόμη, και ως "ώρα του παιδιού". Το αποτέλεσμα, τα παιδιά να μην μπορούν να γράψουν μία στοιχειώδη έκθεση, να μην ξέρουν βασικά μαθηματικά και να μην μπορούν να αναλύσουν και να εκφράσουν μία σύνθετη ιδέα.

 

Νομίζετε πως υπερβάλλω? Κι όμως μην ταράζεστε, απλά σκεφτείτε, το μοτίβο είναι γνωστό και έχει επαναληφθεί πολλάκις. Πρώτα φτιάχνουμε ένα τμήμα ΑΕΙ που δεν το χρειαζόμαστε. Γιατί θα μου πείτε? Αν κάποιος ψάξει πίσω από τη δημιουργία θα μπορούσε να βρει π.χ. μία μικρή ομάδα καλά δικτυωμένων, που επειδή δεν τους "παίζουν" για παράδειγμα στην γερμανική φιλολογία (εντελώς τυχαίο το παράδειγμα), κάνουν μία ισπανική φιλολογία. Όπως έλεγε και ένας καλός μου καθηγητής πριν 20 χρόνια πίσω από το 99,9% των πραγμάτων που συμβαίνουν κρύβονται το χρήμα (με την ανθρώπινη ματαιοδοξία προσθέτω εγώ). Μετά, μέσα από ένα περίεργο σύστημα εξετάσεων βάζουμε ένα τόνο φοιτητές που έρχονται σε ένα ανοργάνωτο και με ελλιπή υποδομή και προσωπικό τμήμα, χωρίς καν να το θέλουν. Αυτοί αφού ταλαπωρηθούν και βλαστημήσουν για 7-8 χρόνια παίρνουν πτυχίο. Τώρα όμως πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ως προς το που αυτοί οι πτυχιούχοι θα δουλέψουν. Καλή θα μου πείτε η ισπανική φιλολογία αλλά ελάχιστους Έλληνες ενδιαφέρει και μηδαμινό ενδιαφέρον για την πραγματική οικονομία έχει. Αργά το σκεφτήκαμε θα μου πείτε, αλλά τώρα πρέπει να βρούμε μία λύση. Μετά σκεπτόμαστε να βάλουμε μερικούς να μεταφράζουν Λόρκα και άλλους ισπανόφωνους συγγραφείς, αλλά τότε ανακαλύπτουμε ότι αυτός έχει ήδη μεταφραστεί και από την άλλη σκεπτόμαστε πόσοι θα απασχοληθούν με την μετάφραση. Άλλωσε έχουμε ήδη και το νεοσύστατο τμήμα μεταφραστών που επίσης αρχίζει και πιέζει. Πω πω, δύσκολο πρόβλημα. Κι όμως η επόμενη ιδέα είναι μία λύση πολλές φορές δοκιμασμένη, ας τη δοκιμάσουμε ξανά. Ποιά είναι? Πολύ απλή! Απλά αναρωτιόμαστε "κάνουν ισπανικά τα παιδιά στο γυμνάσιο, στο λύκειο, στο δημοτικό?". Οχι? Μα είναι δυνατόν τη γλώσσα που μιλάνε 500 εκκατομύρια άνθρωποι στον κόσμο να μην τη διδάσκουμε? Πώς θα τα βγάλουμε τα παιδιά μας στη κοινωνία? Προσέξτε εδώ ότι η κατ’ επίφασιν δικαιολογία είναι τόσο ισχυρή που δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. Σημαντική προυπόθεση για ένα (πολιτικό) σύστημα που βασίζεται στην επιφάνεια και όχι στην ουσία. Άλλο αν όλοι μεταξύ μας κλείνουμε το μάτι και ξέρουμε ότι ο πραγματικός λόγος είναι άλλος. Ξεκινάμε λοιπόν, βάζουμε βουλευτές, κάνουμε πορείες, υπενθυμίζουμε την εκλογική μας δύναμη και το θαύμα γίνεται! Ο υπουργός καταθέτει την τροπολογία. Μήπως του κοστίζει τίποτε λέω εγώ? Άσε που δικαιώνει και τον αγώνα τόσων πτυχιούχων (που λανθασμένα μεν βάλαμε σε αυτόν τον αριθμό, αλλά αυτό ας το ξεχάσουμε, δεν υπάρχει λύση πλέον, θα το λουζόμαστε για χίλια χρόνια). Μεγαλείο! Η λύση βρέθηκε. Φυσικά εννοείται πως ότι οι μαθητές θα κληθούν απλά να συμμετάσχουν ως κομπάρσοι στην όλη διαδικασία, συνεισφέροντας με την παιδική τους αθωότητα την "ωρα του παιδιού". Το θαύμα ολοκληρώθηκε !!!

 

Να μην μιλήσουμε για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκεί πράγματι γίνεται το όργιο. Ολόκληρα τμήματα, μαθήματα, εργαστήρια κλπ. δημιουργούνται με βάση τις ανάγκες των κατοίκων που πρέπει να νοικιάσουν σε κάποια αθώα παιδιά τα σπίτια που χτίσανε, των καθηγητών που τους βολεύει να υπάρχει ένα μάθημα για το πως η "περεστρόικα επηρέασε τη σεξουαλική ζωή των τατάρων" (το κάναμε στο διδακτορικό μας άλλωστε που να διαβάζουμε καινούρια πράγματα τώρα) και όχι πάντως με κριτήριο το όφελος των φοιτητών ή της άτυχης Ελληνικής οικονομίας.  Με αυτή τη λογική βέβαια παιδεία δεν δημιουργείται και μια ζωή θα παραπονούμαστε ότι τα χρήματα δεν φτάνουν, χωρίς να σκεπτόμαστε ότι η παιδεία μας είναι σίγουρα από τις πιο υπερχρηματοδοτούμενες και ακριβές στον κόσμο, είμαι υπερπεπεισμένος γι’ αυτό, με βάση βεβαια το αποτέλεσμα που παράγει.

 

ΥΓ: Να πω τελειώνοντας γιατί θα μπορούσα να παρεξηγηθώ, πως το παράδειγμα της ισπανικής γλώσσας είναι απολύτως τυχαίο και καμία εμπάθεια προς άτομα σχετικά με το αντικείμενο ή αντιπάθεια προς το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο τρέφω. Μάλλον το αντίθετο. Απλά το χρησιμοποίησα για να αναπτύξω μία σκέψη που εδώ και καιρό με πονάει και βρήκα την ευκαιρία να την μοιραστώ μαζί σας. Ελπίζω να βοήθησα.        

 

Μετά το τέλος της αριστεράς τι;

Η αριστερά στην Ελλάδα ουσιαστικά πέθανε. Η διαπίστωση φαίνεται απαισιόδοξη, αλλά νομίζω πως είναι αληθινή. Πιστεύω πως η κοινωνική αριστερά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η πιο σταθερή ελπίδα για πετυχημένες διοπτεύσεις σε μία κοινωνία υπό κρίση. Δυστυχώς όμως κοινωνική αριστερά δεν υπάρχει. Ούτε νομίζω πως είναι υπερβολική αυτή η διαπίστωση. Μία ψύχραιμη ανάλυση των γεγονότων των προηγούμενων ημερών μάλλον είναι αποκαλυπτική. Ας πάρουμε τα υποτιθέμενα κόμματα της αριστεράς. Το ΠΑΣΟΚ, μεσοπέλαγα μέσα στην ένταση της κρίσης, το μόνο που κατάφερε να πει είναι "φύγετε να έρθουμε να κυβερνήσουμε εμείς", χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το τεράστιο μερίδιο στην κατάντια της παιδείας, της υγείας. Λευκή επιταγή διακυβέρνησης ζήτησαν πάλι. Απλά αστείοι και αδιόρθωτοι λοιπόν, ο τέλειος ορισμός της μόνο στα λόγια αριστεράς. Το ΚΚΕ, οι μόνοι ίσως που θα μπορούσαν να είναι πραγματικοί αριστεροί, έχουν πάθει τέτοια αρτηριοσκλήρωση που οι ιδέες τους είναι εκτός πραγματικότητας, ιδέες ανθρώπων μετά από δέκα εγκεφαλικά. Η φαντασία και η πρωτοπορία των ιδεών είναι ίδιον της αριστεράς άρα και οι τρεις είναι κλινικά νεκροί από αυτή την άποψη. Μόνο κατάληψη, απεργία και να κλείνουν το μάτι σε κάθε είδους συντεχνιακό αίτημα ξέρουν. Για το ΣΥΡΙΖΑ τι να πει κανείς, αυτοί έδωσαν το τελειωτικό και πιο δυνατό χτύπημα (καθώς ήταν ηθικό χτύπημα). Αφού υιοθέτησαν, όπως και τα άλλα κόμματα της "υποτιθέμενης" αριστεράς, κάθε συνδικαλιστική μαφία (τύπου ολυμπιακής, τελωνειακών κλπ, η λίστα είναι ατελείωτη) που διεκδικεί ατομικά συμφέροντα, χωρίς να σκεφτούν πραγματικά τον εργαζόμενο κόσμο των 700€, κατάφεραν το τελικό χτύπημα. Δηλαδή να "κλείσουν το μάτι" (έχει απόλυτο δίκιο η κυρία Παπαρήγα, να κλείνουν το μάτι λέω εγώ), σε δήθεν μαχητές, σε ένα συρφετό που γρατζουνάνε την πλήξη τους αλλά και την κοινωνική αδικία με χρήση τυφλής βίας που απλά αναπαραγάγει την κοινωνική αδικία. Ευτυχώς υπήρξαν και διαδηλώσεις με φαντασία και ουσία, από μικρούς μαθητές, αλλά πόσο τις είδατε στα ΜΜΕ? Σχεδόν Καθόλου.  

 

Το μίγμα είναι εντελώς αδρανές λοιπόν και για πρώτη φορά ίσως η απαισιοδοξία δικαιολογημένη. Γνώμη μου είναι πως η έλλειψη της κοινωνικής αριστεράς από τη μία, της αριστεράς που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και όχι οργανωμένες ομάδες δηλαδή, και η δυναστεία των ΜΜΕ το δημιουργούν. Φυσική συνέπεια της έλλειψης κοινωνικής αριστεράς είναι το πολιτικό σύστημα να τελεί υπό κατάρρευση.

 

Δεν πρέπει όμως να τους κάνουμε τη χάρη πιστεύω και να αφεθούμε στην απαισιοδοξία που απλόχερα μας χαρίζουν. Χαμόγελο, ψηλά το κεφάλι, σκέψη και… ψάχνω κάτι καινούριο να πω… . Ti όμως; Zητείται κάτι νέο λοιπόν.